Inmiddels hebben Wim en Michiel op ene heerlijke zomeravond de thuis-schaakcompetitie afgetrapt. Om de kansen iets te vergroten bood gastheer Michiel maar gelijk een eerste blikje Warsteiner aan, wetende dat Wim daar een zwak voor heeft. “Ik heb al koffie gehad, jij?”.
Het werd, zoals eigenlijk bijna altijd, een leuke partij. En het werd, zoals bijna altijd (op vorig seizoen na) helemaal aan het eind een zege voor Wim.
De partij kenmerkte zich door een gelijkopgaande opening, één blunder met materiaalverlies elk en een eindspel waarin de ervaren Wim geslepener was, en Michiel tevens in tijdnood kwam. Moest zich na langzaam vermorzeld te worden gewonnen geven.
Toen waren we wel zeker twee blikjes Warsteiner verder. Wat we ons zullen blijven herinneren van dit potje is één van de basislessen voor je je volgende zet doet: kijk of de tegenstander je schaak kan zetten danwel of dit dreigt. Eerst zag Michiel volledig over het hoofd dat Wim met zijn Dame naar d4 kon penetreren om schaak te geven en vervolgens een Paard van het bord te slaan. Niet heel veel zetten later miste Wim een trucje van Michiel die door slaan met een pion diens Loper aanviel echter tegelijk schaak gaf op de nu geopende diagonaal waarop Wim zijn Koning gestationeerd stond. Hij koos voor eerst afruilen van beide Dames maar moest dus zijn Loper inleveren. En zichzelf vervolgens hardop vermanend toespreken. Deed ie goed, want als gezegd, hij won uiteindelijk alsnog. De kop is er weer af. Op naar de volgende partij…